ب ع 49
دوشنبه, ۱۶ اسفند ۱۳۹۵، ۰۲:۴۱ ق.ظ
از وقتی یادمه به نویسنده ها مخصوصن داستان نویس ها و رمان نویس ها حسودیم می شد. فکر این که بشه که آفریننده باشی وسوسه کننده س. برای خودت دنیایی خلق کنی و در حالی که قراره مثل همه ی آدم ها یکبار و در یک جسم زندگی کنی، هر بار یه آدم تازه باشی و این فرصت رو داشته باشی که زندگی های مختلف رو تجربه کنی. مثلن شب توی شهری باشی و صبحش ساکن یه قاره ی دیگه. امروز یه نقاش باشی و فردا یه زنبور!
معلومه که استعدادش رو نداشتم. اما متشکرم از وسوسه ای که هیچ وقت ارومم نمی ذاشت.
اما مگه رؤیابافی هم استعداد میخواد؟؟