نمی تونم ازت بخوام که ببخشی من رو . نمی تونم آرزو کنم که برگردی. نمی تونم حتی گریه کنم. از همه ی آدم بودن فقط حسرت خوردنش رو بلدم.
عزیزم اگه تو برنگردی که هیچ وقت یاد نمی گیرم چطور احساساتت رو بفهمم! اگه تو یادم بدی می تونم واقعا دوستت داشته باشم. اون قدر دوستت داشته باشم که به درد و غصه هات فکر نکنی. اگه تو باشی یه روزی می تونم یه دل سیر گریه کنم و دیگه نمی ذارم بری، نمی زارم همون جوری که من خواستم غریبه باشیم!
شبیه من شدی تو خواب هام. موهات سیاه شده و دیگه پرپشت نیست من عاشق موهات بودم راستش. دور شدی، سر تا پا یه خاطره از من شدی ولی بازم ازت متنفر نیستم. از پیشونیت متنفر نیستم با این که یه کپی از مال منه. سال هاست صدات رو نشنیدم ولی هنوز تو خیالم باهام حرف می زنی، با صدای خودم. هیچ وقت کم تر دوستت نخواهم داشت حتی روزی که خاطره ای ازت نمونده باشه و اون روز که تو رو با اسم خودم صدا خواهم زدم از همیشه دلتنگ ترم.
فرار کردن راهش نبود من هم واقعا نمی خواستم که فراموشم کنن. تنها راهش این که بزرگ بشم و باور کنم تصوراتشون مهم نیست. باید دایم به یاد بیارم فقط من نیستم که حالم خوب نیست دیگران هم وضعشون بهتر نیست منم باید آسون تر بگیرم حساسیتم رو کم کنم. بله اگه بتونم من باید بزرگ تر بشم.
نمی تونستم داستان واقعی رو تعریف کنم و مثل گذشته ها نبودم که از تحمل قایم کردن غصه هایی که بقیه بهم دادن، ناراحت نشم. بله متاسفانه ناراحت شدم.
یادداشت کردن اون خاطره خیلی برام سخت بود ولی گفتم شاید دلخوریم از خودم کم تر بشه که فایده ی چندانی نداشت. ولی باید یه جا می نوشتمش مبادا یادم بره من تنها هیولای جمع نبودم. حتی فقط یه جوجه هیولا بودم.
حافظه ی خوب چیز بسیار خوبیست. بهتر از اینه که فراموش کنی چه بلایی سرت اومد و هربار همون آدم قبلی باشی.
