ب ع 70

امروز برای لحظاتی احساس کردم همه چی از دستم رفت. و یک نصفه روز از استرسش تحت فشار بودم.حالم بدتر شد چون واقعا انگار باید اون خیال های قشنگ و امیدهای اندک رو بی خیال بشم. بعد از ماه ها تلاش دوباره زد به سرم، چراغو خاموش کردم و از ساعت 6 تو تاریکی نشستم!  حیف که بیرون سر و صداس حیف که دیگه حتی نمیه شب هام رو ندارم!  سه ساعت توی تاریکی و صدای تلویزیون با خودم حرف زدم که شجاع باش!فکر کن این هم اتفاق بیفته، تو می تونی تحمل کنی، تو  همیشه ناچاری تحمل کنی.  ولی واقعیت اینه من نگرانم از اتفاقی که ممکنه بیفته، زندگی مزخرف قبلیمو ترجیح می دم و هیچ هم شجاع نیستم.

ب ع 69

زندگی توی دنیا به اندازه ی کافی ظالمانه است به خدا! چرا برای من سخت ترش می کنی؟ فکر می کنی من چی می خوام از کل زندگیم؟؟ جز این که کمی وقت بگذرونم، کنار آدم های محدودی که دوستشون دارم و مطمئنم اون ها هم دوستم دارم! جز این که دو سه تا کار مورد علاقه ام رو انجام بدم و هر از گاهی پرسه بزنم توی مکان های دوست داشتنیم!؟می خوام بدونم از کجا می فهمی کی حالم خوبه که یهو می پری وسط خوشیم؟!

لابد یه کرمی. لولیدنت رو بین تصمیم هام احساس می کنم! هر گوشه ای پلکیدی، به هر خیالم که دست زدی، لزج شده! بله! تو خوب ذهنم رو مسموم می کنی. البته اصلن ازت بعید نیست، تو خودت هم گندیدی! ! کرم بوگندو!