ب ع 82

همه چی رو دور تکراره. هر شب خودم رو جمع و جور می کنم، احساساتم رو یه گوشه جا میدم! 

فرداش با چند جمله، این من سست یه شبه ساخته شده رو از هم می پاشی!

شب بهت فکر می کنم، گریه می کنم و وقتی ناامید میشم دیگه گریه ای وجود نداره. صبح ها ناامیدی حریف حسی که بهم می دی نیست. من رو اسیر کردی رفیق و اشتباه همیشگی رو تکرار می کنم. 

ب ع 81

 شاید ای... یکمکی بزرگ شدم. هنوز هم نگران اون چه که غمگینم می کنه هستم. اما "می دونم" فرار چاره اش نیست چون اصلا راهی برای فرار نیست! همین "دونستن" رو به "پذیرفتن" رسوندن یکی از بزرگ ترین تقلاهای زندگیم بوده و خواهد بود. 

حالا یه رقیب دارم که هیچ وقت خسته نمیشه از بردن من. هیچ وقت دست بر نمی داره از شکست دادنم. 

و  می دونم نمی تونم هیچ وقت واقعا شکستش بدم ( نمی دونم آیا رنجی خرد کننده تر از این هست!؟) خب اینم یه واقعیته، فهمیدم انکارش بی فایده اس. اما تا آخرین روز ، سایه به سایه ات میام. این تنها چیزیه که می تونم به خودم بدم.

+باید کتاب بخونم جدا! دو خط نوشتن به عرق کردن می نداره منو!