از شدت ناراحتی ای که نمی تونستم هیچ جوری باهاش کنار بیام داشتم دیوانه میشدم. نه خواب نه خوراک نه آرامش. یک لحظه ذهنم رو راحت نمی گذاشت. نتونستم خودم رو راضی کنم با کسی حرف بزنم ارزش گرفتن و وقت و روحیهشون رو نداشتم و از طرفی نمی تونستم جوری بنویسم که ارزش شیر کردن داشته باشه. نمی دونم دقیقا دارم چی کار می کنم! هیچی برای خودم باقی نگذاشتم که توی چنین روز سختی و با چنین حال خرابی برای یه ذره آرامش بهش پناه ببرم. و امان از ذهن من که هنوز به یاد میاره
