هشدار! خطر جراحت

گاهی از دیو بودنم متنفر می شم. 

گاهی مثه الان که خودمم اعتراف می کنم دل شکستنم خوبه! هر چی آدمش بهم نزدیک تر باشه بهتر هم می شه!

الان از ترس این که فرصت جبران نداشته باشم خوابم نمی بره. هرچند جبران کردنی نیست.

جمع کرده شیشه خرده ها دست خودمم می بره. بهم چسبوندنشون به خوبی و به صافی اول نمی شه. و تازه خرده هایی که گم شده یا از شدت ریز شدن قابل چسبوندن نیستن، جای خالی شون باقی می مونه تا ابد. دل پاره پاره ی وصله دار مگه دل می شه!؟ 

من چی کار کردم؟ این همه سال زندگی کردم و الان آرزو می کنم که کاش نمی کردم. کاش می شد. کاش این همه کاش تو ذهنم نبود. کاش کمی بهتر بودم کمی مهربون تر و کمی با محبت تر.