تنهایی

هیچ وقت دوست های زیادی نداشتم، لذت در دست گرفتن یک جمع را نچشیدم، لطیفه های تر و تازه ی توی آستینم نداشتم، گاهی روزها می گذرد و تلفن همراهم حتا یکبار هم زنگ نمی خورد!

اما اندک دوست هایی دارم که عمر دوستی مان کم از عمر خود من ندارد. دوست هایی که دیر به دیر سراغم را می گیرند، مثل من ولی می دانم هر از گاهی یادی از من می کنند؛ باز هم مثل من! دوست هایی که توی شادی هایشان شریک هستم و وقتی که غم قلبشان سرریز می کند می آیند سراغ من!

به هرحال من موفق می شوم حتا اگر همین قدر تنها باشم! موفقیت دوست و آدمیزاد نمی خواهد، اراده ی یک دیو را می خواهد!