یکی از استرس های زندگیم!

هر با که دل کسی رو شکستم، تمام شب رو با استرس گذروندم که نکنه امشب برای اون شخص یا خودم شب آخر باشه و فردا دیگه فرصت جبران نداشته باشم.

می دونم یه شب، آخر، از شدت استرس وحشتناکم، سکته رو می زنم!

یه غرور ( شاید چیز دیگه ) احمقانه نسبت به اعضای خونواده ام دارم که باعث می شه روم نشه عذرخواهی کنم و بعدن سعی کنم یه جور دیگه  و غیر مستقیم جبران کنم که به نظر خودم بی فایده اس.  و اون حس متنفرم!

البته منصفانه بگم الان پیشرفت کردم و فکر کنم دفعه ی بعد که باز اخلاق قشنگم رو بروز دادم بتونم ازشون مثل آدمیزاد عذرخواهی کنم!