ب ع 62

اگه اتاق در اختیار مهمونمون نبود تا صبح چای می خوردم و گریه می کردم. خودم هنوز نتونستم رابطه ی منطقی ای بین چای خوردن و اشک ریختن پیدا کنم اما کار خیلی از شب هام همینه.  می دونی اصلن آروم نمی شم، اصلن خالی نمی شم، فقط پوست کلفت تر میشم و با تحمل تر. اگه تحملم بیش تر میشد خودش یه کمک بود. گرچه راهکار همیشگی این دفعه کارساز نیست احتمالن!